Çok mutlu anlardaki problemin ne olduğunu buldum. -Ben zaten her şeydeki problemi bulurum.- O an o kadar çok mutlu oluyorum ki o mutluluğu aslında ne kadar az yaşadığımı ve nasılsa onu kaybedeceğimi, belki bir saat sonra aynı şekilde hissedemeyeceğimi düşünüp mutlu anımın tam ortasında üzülmeye başlıyorum. Tam en güzel yerinde. Bundan daha büyük bir lanet var mıdır bilemiyorum ama yine de çok mutlu anları seviyorum. Zaten genel bir mutluluk haline inanmadığım için mutluluğun değil de mutlu anların varlığı bana çok daha mantıklı geliyor. O denli kısa süren bir şeyi bile mahvedebiliyorum tabi, orası bambaşka bir mevzu ama yine de mahvetmeden önceki kısacık vay be mutluyum saniyeleri hayattaki en değerli şeylerden benim için. Saniyeler, saniyeler...